Ostatnio kilka razy udało mi się wyrwać się z zatłoczonego, bijącego szybkim tempem miasta i wyciszyć się na łonie natury. Dopiero teraz, mieszkając prawie rok w stolicy, potrafię w pełni docenić urok sielskiej wsi, jej wszechogarniającej ciszy, przerwywanej od czasu do czasu tylko śpiewem ptaków.

W ubiegłym tygodniu, w ramach projektu z pracy, miałam okazję przez kilka godzin poobserwować życie na wsi, zajęcia jej mieszkańców i sąsiedzkie stosunki. Wiecie co? Moje niegdyś spragnione wielkomiejskiego szumu serce zaczęło wyrywać się do tej sielanki!

Na ten moment nie wyobrażam sobe bardziej ideanego miejsca do mieszkania na starość! Tam czas jakby się zatrzymał.. nikt nie potrąca cię, spiesząc się do pracy, nie ma tego znienawidozonego przeze mnie po roku pędu. Każdy jest jakiś taki uśmiechnięty i zadowolony z życia, bez deadlinów na głowie i projektów do zrobienia.

Nie chciałabym, żebyście zrozumieli mnie źle. Uważam, że prowadzenie własnego gospodarstwa jest nie lada wyzwaniem i z pewnością niejednokrotnie spędza sen z powiek. Ja mam jednak na myśli wieś rozumianą jako azyl, wymarzone miejsce do odpoczynku w późniejszych etapach naszego życia!