Wiem, że nie było mnie tutaj wieki czasu (no dobra.. tydzień :) ). W szkole zaczął się doskonale znany wszystkim uczniom gorący okres, kumulacja sprawdzianów, kartkówek i wyciąganie się na lepsze oceny to ostatnio codzienność! Do tego nałożyły się u mnie problemy z odnalezieniem zagubionego pewien czas temu optymizmu, przez co ciężko było mi się przekopać przez wszystkie zadania, które danego dnia musiałam wykonać. Moim małym dużym celem jest przelewanie na Was odrobinki radości, dlatego stwierdziłam, że zaglądanie tutaj przez ostatni tydzień nie byłoby dobrym pomysłem.
Ale oto i jestem, głodna całej tej blogosfery :) Muszę przyznać, że teraz nie wyobrażam sobie życia bez blogowania, bez namiastki twórczości, z którą wiąże się powstawanie kolejnych postów.
Powracam tutaj, by podzielić się z Wami moim antidotum na gorszy okres. Na czas, podczas którego zdaje się, że świat zatracił wszystkie swoje barwy. Moim lekiem na takie właśnie dni są otaczający mnie ludzie. Jakkolwiek banalnie by to nie zabrzmiało, to właśnie oni stawiają mnie na nogi, gdy na ramieniu siada mi autodestrukcja, na którą składają się wszystkie ciemne myśli i niepowodzenia. To rodzina, przyjaciele i ukochany chłopak sprawiają, że odnajduję w sobie odrobinę słońca. Poważnie, żaden $$$ ani nawet kolejna para butów, które można za ten $$$ kupić, nie dadzą tyle szczęścia, co drugi, ważny dla Ciebie człowiek. Simple? Jasne, że tak. Ale odnoszę wrażenie, że najtrafniejszymi radami są te najprostsze. Niekoniecznie te najłatwiejsze, lecz najprostsze.